Božidar Boki Milošević  (Prokuplje, 31. decemba 1931. – Beograd, 15. april 2018.) je bio poznati srpski popularni muzičar i najslavniji klarinetista na prostoru bivše velike Jugoslavije. Profesor muzičke škole „Josip Slavenski, šef  Narodnog orkestra Radio-televizije Beograd i član Beogradske filharmonije.

Sigurno najpoznatiji Prokupčanin kao već poznati i vrsni klarinetista odlazi u Beograd 1950. godine, gde diplomira i magistrira klarinet na Muzičkoj akademiji u klasi profesora Brun Brunam.

Ovih godina počinje i njegova uspešna muzička karijera tokom koje je bio muzički urednik Radio Beograda, član Velikog narodnog okestra RTB od 1952. do 1956. godine. Od 1966. godine prelazi u Beogradsku filharmoniju gde biva njen član i solista.

Od  1976. godine postaje šef već čuvenog Narodnog orkestra Radio-televizije Beograd i tu radi sve do penzionisanja, 1980. sa tridesetogodišnjom karijerom istrumentalnog soliste.

Kao solista, izvođač, imao je turneje i koncerte po celom svetu. Pedesetih godina nastupao je u Izraelu, u Londonu, Beču, Berlinu, u Sjedinjenim Državama, u Kolumbiji, Gvatemali, Kanadi i Meksiku. Tokom turneje u Sovjetskom savezu 1971. godine komponuje Vlašku oluju.  Tokom bogate umetničke karijere bio je omiljeni muzičar na celom prostoru bivše velike Jugoslavije kojom je pronosio na najblji način južnjački melos.

Dobitnik  je svih najznačajnijih domaćih i međunarodnih muzičkih priznanja među kojima su Orden rada sa srebrnim vencem,  Zlatni beočug i laureat Međunarodnog muzičkog festivala u Tunisu u konkurenciji muzičara iz celog sveta.

Vest o Bokijevom odlasku dirnula je sve žitelje prokupačke varoši koja se uvek njime ponosila kao svojim najslavnijim sugrađaninom. Milošević je pronoseći slavu Srbije i nekadašnje Jugoslavije slavio i ime Prokuplja iz koga je potekao i koje je neizmerno voleo. Iako ga je napustio sa 18 godina i postao građanin sveta nikada nije prestao da sebe naziva Prokupčaninom što je u duši uvek bio. Prokuplje je za njega bilo i ostalo najlepši deo mladosti, i ne samo njegove već i svih ovdašnjih mladosti. Jer mladost je uvek i za sva vremena ista, lepa , razdragana i srećna. Voleo je Boki svoje Prokuplje i uvek mu se ispunjen lepim uspomenama i radošću vraćao.

Boki Milošević i njegova muzika, od koje je sav bio satkan i za koju je živeo duboko  se usadila u korene ovog grada. Veličanstveni jecaj sa njegovog klarineta neverovatno slikovito oslikavao je mentalitet juga i južnjačkog melosa. Niko nikada nije uspeo da na takav način oživi klarinet i da iz njega izvuče takav raskoš kako je to Boki znao.

Prokupčani će pamtiti vreme jedne besmrtne mladosti,  koja je nakon Drugog svetskog rata poletno sa velikim entuzijazmom i žarom gradila i stvarala novi svet. A deo tog novog sveta, bio je  Boki, koji je i tada kao srednjoškolac među svojim vršnjacima bio omiljen i popularan. Sa nestrpljenjem su se očekivale matine igranke pedesetih godina prošlog veka  na kojima je u tople letnje večeri Bokijev klarinet uz zvuke „tvista“ i svetskih šansona zabavljao mlade Prokupčane i ceo grad osvetljavao najlepšim bojama muzike.

Boki Milošević je bio veličanstven umetnik ali i neobično dobar i skroman čovek koga su krasile vrline ljudi iz naroda koji se nikad nisu odvojili od njega. Neizmerno mu hvala na svemu što je učinio za srpsku muziku. Prokuplje, njegov rodni grad ga nikad neće zaboraviti kao jednog od najvećih sinova ovog hrabrog i ponositog mesta.